Οι πραγματικοί υπεύθυνοι της σημερινής κρίσης

Οταν το 2010 η Ελλάδα άρχισε να βυθίζεται στην ύφεση και την ακινησία, κανείς υπεύθυνος δεν είπε στον λαό με παρρησία την αλήθεια: τι, δηλαδή, πράγματι έφταιγε και πώς θα μπορούσε αποτελεσματικά να αντιμετωπιστεί η παγκόσμια συστημική κρίση, η οποία συνεχώς διογκωνόταν, και εξαιτίας των μέτρων (των μνημονίων), που λαμβάνονται μέχρι σήμερα για τη δήθεν σωτηρία της χώρας μας. Το χειρότερο, όμως, είναι πως ποτέ δεν παρουσιάστηκε από τις κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων ένα οργανωμένο σχέδιο ριζικής αντιμετώπισης της κρίσης. Γι’ αυτό η Ελλάδα συνεχίζει να σέρνεται πίσω από τις επιλογές και τις οικονομικές συνταγές της Γερμανίας, με αποτέλεσμα να βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στο αδιέξοδο.

Η αλήθεια είναι πως η σημερινή κρίση αποτελεί ένα συστημικό φαινόμενο και οφείλεται κυρίως στον μεγάλο άπληστο ιδιωτικό τομέα (π.χ. πολυεθνικό κεφάλαιο, ανεξέλεγκτα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, τράπεζες) και όχι στους αδύναμους ιδιώτες και στον δημόσιο τομέα, π.χ. στους δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους, στους συνταξιούχους κ.λπ., οι οποίοι υφίστανται καθημερινά άγριες περικοπές μισθών και συντάξεων, απολύσεις και πολιτικές σκληρής λιτότητας.

Στην Ελλάδα, εντούτοις, από το 2010 μας έκαναν να πιστέψουμε πως ζούμε ένα απλό επεισόδιο «εσωτερικής κοπής», για το οποίο ευθύνονται αποκλειστικά οι «διεφθαρμένοι Ελληνες» και το «διαπλεκόμενο σύστημα». Μας παρουσίασαν, δηλαδή, ένα πρόβλημα, δείχνοντας μόνο τη μικρή «φωτεινή πλευρά της Σελήνης». Εκείνο που «έπρεπε» να δούμε. Εδώ εντοπίζεται το πρώτο λάθος.

Είναι αλήθεια βέβαια πως και εμείς οι πολιτικοί είχαμε «αγκυροβολήσει» στις μεγάλες «αφηγήσεις» (π.χ. φιλελευθερισμός, σοσιαλισμός, Δεξιά, Αριστερά κ.λπ.) και πιστεύαμε -ο καθένας από την πλευρά της ιδεολογίας που πρέσβευε- ότι η λύση μπορεί να επιτευχθεί μόνον μέσα από τη δική του εξιστόρηση. Εδώ βρίσκεται το δεύτερο λάθος. Γιατί οι γνωστές αποστροφές και τα δόγματα προηγούμενων εποχών πρόσφεραν μια δέσμη χρήσιμων, για την εποχή τους, ιδεών. Ωστόσο, το σημερινό αποτέλεσμα διαμορφώθηκε καθ’ υπέρβασιν αυτών των απαρασάλευτων «αληθειών» του παρελθόντος και κάτω από διαφορετικές προϋποθέσεις και συνθήκες.

Ημουν από εκείνους που από το 2010 τόνιζα δημόσια (με άρθρα και παρεμβάσεις μου) πως η σημερινή κρίση δεν είναι εσωτερική, δηλαδή δεν είναι μόνο ελληνική, παρ’ όλες τις επιμέρους ευθύνες που έχει και η χώρα μας.

Οφείλεται κυρίως στην κρίση του διεθνούς συστήματος. Για τις θέσεις μου αυτές είχα κατακριθεί από διάφορους πολιτικούς παράγοντες καθώς και από παραπληροφορημένους πολίτες. Γιατί στην Ελλάδα καθ’ όλη την περίοδο της κρίσης επικράτησε ο δημαγωγικός και καταστροφικός λόγος του Γ. Παπανδρέου («λεφτά υπάρχουν»), καθώς και οι εθνικά επιζήμιες διακηρύξεις περί διεφθαρμένων Ελλήνων, περί χρεοκοπίας κ.λπ.

Είναι γεγονός πως για τη θυματοποίηση της πατρίδας μας ευθύνεται και το εγχώριο σύστημα με τις αλλοπρόσαλλες πολιτικές που εφάρμοσε καθώς και με την έλλειψη εθνικής συνεννόησης. Ζήσαμε, λοιπόν, τα τελευταία χρόνια ξανά το τραγικό σενάριο «Ελληνες εναντίον Ελλήνων».

Μια «κατάρα» που ακολουθεί το έθνος μας καθ’ όλη τη διάρκεια της Ιστορίας του. Ετσι, αντί να αποδίδουμε τις ευθύνες της σημερινής κρίσης στους πραγματικούς υπευθύνους και στα συστημικά αδιέξοδα που δημιουργήθηκαν από την ανυπόφορη και ανθρωποκτονική πολιτική του νεοφιλελεύθερου και γερμανικής κοπής νεο-εθνικισμού, εμείς στρέψαμε τα δηλητηριώδη βέλη εναντίον του εαυτού μας. Η αδελφοκτονία αυτή οδήγησε τη χώρα μας στη διεθνή της διαπόμπευση και την κατέστησε το «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης, ενώ στην ίδια περίπου κατάσταση βρίσκονταν σχεδόν όλα τα κράτη της Ευρώπης.

Σήμερα, που όλη η οικονομία της Ευρώπης αγκομαχά (Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, αλλά και Βέλγιο, Γαλλία, Φινλανδία –αυτή η «ενάρετη» χώρα, βασική κατήγορός μας) και σείονται τα θεμέλια της Ενωσης με το Brexit, το προσφυγικό, την τρομοκρατία και με τη φασιστική Ακροδεξιά να προχωρά «υπερήφανα», ας ξανασκεφτούμε νηφάλια το ποιος φταίει και τι μπορεί να γίνει.

Το πρώτο μέλημα της παγκόσμιας κοινότητας πρέπει να είναι ο εντοπισμός και η δημοσιοποίηση των πραγματικών αιτιών που προκάλεσαν το εκρηκτικό αυτό φαινόμενο. Οι ΗΠΑ αντελήφθησαν έγκαιρα το πρόβλημα και πέτυχαν να περιορίσουν το κακό, με την παρέμβαση του «αποδιοπομπαίου» «κράτους». Η γερμανική ωστόσο Ευρώπη δεν θέλησε να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της πρόκλησης.

Γι’ αυτό και η αντίδρασή της μέχρι τώρα υπήρξε εμβαλωματική, ενώ εφάρμοσε κτηνώδεις μεθόδους (όπως η άγρια λιτότητα). Μερικές χώρες της, μάλιστα (π.χ. η Γερμανία), φρόντισαν να επωφεληθούν από τη νέα κατάσταση, κερδοσκοπώντας απέναντι σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη όπως η Ελλάδα και άλλες χώρες του Νότου.

Νομίζουμε πως επέστη η ιστορική στιγμή να οικοδομηθεί μια συμμαχία των λαών της Νότιας Ευρώπης απέναντι στην ιταμή και εκμεταλλευτική συμπεριφορά της Γερμανίας και των δορυφόρων της. Η Ευρωπαϊκή Ενωση θα πρέπει να προστατέψει τους λαούς και τα κράτη της από τους «χρηματοπιστωτικούς καρχαρίες», που δρουν επί χρόνια ανεξέλεγκτα. Γιατί, όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά, «οι πάρα πολύ μεγάλες τράπεζες δεν είναι οι ασθενείς, αλλά είναι η ίδια η ασθένεια».