Ο Κλαύδιος έψαξε για τα ρούχα του κι αντί γι αυτά βρήκε μια λευκή πουκαμίσα από δαμασκηνό μετάξι , μια πορφυρή κάπα ,ένα καπέλο από χρυσοπράσινο βελούδο και γυαλιστερά παπούτσια. Τα φόρεσε κοιτάχτηκε στον καθρέφτη: η εμφάνισή του ήταν ένα ποίημα για τα μάτια του!!
Ξαφνικά ξεπρόβαλε μπροστά του ένα παλάτι που του προκάλεσε την κατάπληξη και το θαυμασμό του. Σκέφτηκε το ως πριν λίγο δικό του και συγκριτικά με αυτό που έβλεπε, έμοιαζε καλύβα .Ένας νέος με κατάλευκα φτερά τον περίμενε στην πόρτα για να τον οδηγήσει μέσα. Ο μικρός άγγελος αναφώνησε! «Ο νυμφίος που περιμέναμε»!…
Ο Κλαύδιος γονάτισε και με μελωδική φωνή είπε: «Είμαι Ο δούλος σας!»…. και συνέχισε : «Πριν βρεθώ μπροστά σας έζησα μια μακρόχρονη ζωή , ώσπου με επισκέφτηκαν τα βαθιά γεράματα». Η ομήγυρη τον κοίταζε απορημένα κι αυτός πρόσθεσε: « Μα μιλώ για την αδυσώπητη πυγμή του χρόνου». Ο άγγελος χαμογελαστά του απαντά: «Στη δική μας πόλη ο χρόνος είναι φίλος, δεν δυναστεύει ούτε προδίδει…»
Ο Κλαύδιος ζούσε στο νέο παλάτι με αγάπη κι ελπίδα, αλλά η λατρεία του βίου έχει κι αυτή τα χρονικά της όρια. Πείστηκε πως χρειάζονταν χίλια χρόνια να ανακαλύψει την κάθε γωνιά αυτού του παλατιού. Μια μέρα περνούσε από μια πόρτα που έγραφε: «Μην πλησιάζετε αυτή την πόρτα». Τι σημαίνει αυτή η προειδοποίηση; αναρωτήθηκε. Ο άγγελος σα να διάβασε τη σκέψη του απάντησε: « Εμείς ζούμε στην απόλυτη ελευθερία, ακόμη και μια απλή συμβουλή θεωρείται ασυγχώρητη παράβαση.. η πινακίδα βρέθηκε εδώ πριν εκατομμύρια χρόνια».
Ο Κλαύδιος φαινόταν ευτυχισμένος. Την ευτυχία του δε τη γνώρισε άλλος άνθρωπος… Θα γνωρίσω την πραγματική ευτυχία όταν ξεχάσω το παρελθόν μου τελείως αποφάσισε!
Περνούσε και ξαναπερνούσε έξω από την πόρτα κι έλεγε και ξανάλεγε στον εαυτό του… Όλα είναι ξεκάθαρα εκτός από αυτή την πόρτα. Οι αντιστάσεις του εξαντλήθηκαν και παραδόθηκε στο άηχο κάλεσμα. Γύρισε το κλειδί στην κλειδωνιά κι η πόρτα άνοιξε μ ένα ανεπαίσθητο ήχο, αφήνοντας να διαχυθεί ένα μαγευτικό άρωμα και μια μελωδική φωνή. Μπήκε με ταραγμένη κάρδια, αλλά με μεγάλη ελπίδα. Η πόρτα έκλεισε πίσω του κι ένας δύσμορφος τερατόμορφος γίγαντας τον άρπαξε σηκώνοντας τον στον ουρανό. Ο Κλαύδιος κραύγασε από τον πόνο και την απογοήτευση… «Για το Θεό άφησε με!!!» Και σαν κάτι να ανταποκρίθηκε στην ικεσία του, τον επέστρεψε στη γη…
«Που βρίσκομαι;;;; Που;;;;»!! λέει , κοιτάζοντας γύρω του σα τρελός! Η έρημος, η νύχτα, το φεγγάρι, ο βράχος, οι άντρες ,ο ασταμάτητος θρήνος ,ο Κλαύδιος, το μπαστούνι του κι ο μολυσμένος αέρας της πόλης… Ούρλιαξε μέσα από τη σακατεμένη του καρδιά: « ‘Ελεος… Έλεος!!» Αλλά συγκρούστηκε με την αλήθεια και τον εξουσίασε η απόγνωση. Το κορμί του κύρτωσε και τα γεράματα σύρθηκαν πάνω του. Χωρίς κανένα περιθώριο επιλογής πέρασε μαζί με τους θρηνούντες και κάθισε στο τέλος της γραμμής. Πολύ σύντομα αφοσιώθηκε κι αυτός στους λυγμούς και στο θρήνο κάτω από τη Σελήνη…
Λίγο πριν την αυγή οι υπόλοιποι έφυγαν, αλλά ο Κλαύδιος δε σταμάτησε να κλαίει… Ένας περαστικός τον ρώτησε :«Γιατί κλαις;» «Δε σε αφορά» του απάντησε. «Δε θα ενοχλήσουν τα δάκρυα μου κανένα έτσι κι αλλιώς». «Αυτό μπορώ να το κρίνω εγώ» απάντησε ο περαστικός.
«Όλα τα πλάσματα κλαίνε , δεν αντέχουν τον πόνο του χωρισμού» , αναφώνησε αγνοώντας τα πάντα γύρω του. Ο περαστικός του λέει με ένα μυστηριώδες χαμόγελο: «Έχεις κάπου να μείνεις;» Του απαντά στεγνά: «Όχι» !!
«Θα σε βόλευε να μείνεις κάτω από εκείνο το πεύκο που σκιάζει το Σταυρό, κοντά στην όχθη του ποταμού».
«Ίσως»…… απάντησε με αδιαφορία!…..
Δημήτρης Κ. Νούλας
Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;
Διαθέσιμο στο Google Play
